محمدعلی مجاهدی (پروانه)

آنچه از من خواستی با کاروان آورده ‏ام

یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده ‏ام

از در و دیوار عالم فتنه می‏بارید و من

بی‏ پناهان را بدین دارالامان آورده‏ ام

اندرین ره از جرس هم بانگ یاری برنخاست

کاروان را تا بدین‏جا با فغان آورده ‏ام

تا نگویی زین سفر با دست خالی آمدم

یک جهان درد و غم و سوز نهان آورده ‏ام

قصه ویرانه شام ار نپرسی خوش‏تر است

چون از آن گلزار، پیغام خزان آورده ‏ام

دیده بودم تشنگی از دل قرارت برده بود

از برایت دامنی اشک روان آورده ‏ام

تا به دشت نینوا بهرت عزاداری کنم

یک نیستان ناله و آه و فغان آورده ‏ام

تا نثارت سازم و گردم بلا گردان تو

در کف خود از برایت نقد جان آورده ‏ام

تا دل مهرآفرینت را نرنجانم ز درد

گوشه‏ای از درد دل را بر زبان آورده ‏ام